Zweden 2017 - Glaskogen

Zweden 2017: Dag 1 Schiphol - Lenungshammar

Vandaag is het weer zover, op vakantie! Vorig jaar was het wandelen erg goed bevallen, dus dat moest vervolgd worden. Al ruim een half jaar geleden kwam ik mijn volgende bestemming tegen: Natuurgebied Glaskogen in Zweden! Heel wat anders dan het ruige Noorwegen, maar zeker net zo mooi. Bossen, meren en hopelijk wilde dieren. Het lijkt mij geweldig! Uiteraard verliep het gisteravond niet zo soepel, veel spullen kwijt en nog tot laat aan het zoeken. (Daarnaast wel een sollicitatiegesprek  gehad, wat ontzettend goed verliep!)

Nog heerlijk geslapen en dan vroeg uit bed. Laatste spullen in m’n tas stoppen. Bram gedag zeggen en Derk brengt mij naar de grote weg. Mijn ouders staan al klaar om mij naar Schiphol te brengen, dus ik wissel van auto. Even een kus, zeg Derk gedag en op naar Schiphol! Op dezelfde tijd als afgelopen jaar komen we op de ‘dropplek’. Veel vakantiegangers worden afgezet onder het toeziend oog van de verkeersregelaars (blijf je te lang plakken, sturen ze je weg). Pa en ma wensen mij een goede vakantie. Ik moet nog even poseren voor de vertrekhal voor een foto en loop vervolgens naar de incheckbalie.

Yes! Weer mooi op tijd, 20 wachtenden voor mij. De rij achter mij wordt steeds langer en met 50 minuten loop ik alweer achter de douane. Klaar om rustig wat filmpjes te maken. Hè Verdorie! De camera geeft een foutmelding”No SD”. Dom van mij! Gisteravond had ik dat even moeten testen na het formatteren op de computer. Dan maar de elektronicazaak in. Een medewerker probeert de kaart nog in een andere camera te resetten, maar tevergeefs… De eerste extra uitgave is een feit, een nieuwe SD-kaart. De oude bewaar ik wel en herstel ik thuis. Ik loop met de camera mooi door de “Tax-Free-Zone” en film van alles. Scoor even een broodje als ontbijt bij La Place. Ruim op tijd loop ik richting de gate. Uiteraard is deze ook weer verplaatst. Dan maar 20 meter terug, het valt allemaal wel mee. Tijd om mijn mobiel op te laden en als bijna alle mensen het vliegtuig in zijn, dan kom ik erachteraan Ja ik ben zo’n vervelende man die bijna als laatste aan komt sjokken.

Rij 12, stoel F, bij het raam. We moeten een pokke-eind taxiën, maar eenmaal in de lucht is het weer prachtig. Als we geland zijn kom ik erachter dat ik de oude SD-kaart kwijt ben. Gans! Nou ja, lopen maar. Bagage pakken, treinkaart kopen en Oslo in. Ik weet de weg nog van vorig jaar, dat scheelt. Ik haal een gasflesje op en ga naar het park om even te ontspannen. IJsje onderweg, broodje mee en nog even niksen in het park. Ik heb nog twee uur de tijd en ga rustig een boek lezen. Wat denk je? Te boeiend geschreven! Nu heb ik nog 20 minuten over om de trein te halen. Snel pak ik mijn spullen in en met de rugzak op ga ik op een drafje naar het station. Yes! Ik ben er, 6 minuten tijd over. Vlug de winkel in en ik koop nog twee appels en een flesje water. Drie minuten voor vertrek loop ik de trein binnen en zoek m’n plek op Nice! Nu naar Zweden :)!

Op het station in Arvika staat de taxichauffeur al klaar. Een Nederlander, Bennie. Hij brengt mij naar de camping en ik ga m’n tent opzetten. Verder ben ik al benieuwd of ik wat visgeluk heb en zet mijn hengel in elkaar (even puzzelen voor een eerste keer). Vervolgens doe ik een paar pogingen, maar na een uurtje vissen, geen resultaat. Tien muggenbulten verder en ik ga douchen en m’n tent in. Op naar een prachtige vakantie!

Zweden 2017: Dag 2

Half 8 word ik al wakker en de tent begint langzaamaan een sauna te worden. Alvast de rits open en zie de kwikstaartjes vrolijk om de tent heen dansen. Ik ga eruit en zet op de picknicktafel de spullen voor het ontbijt klaar (Brinta met appel en aardbei). Dan sluit ik de gasfles aan en …. Ja hoor, het werkt niet. Misschien had ik thuis toch het leidinkje moeten vervangen. Er zit geen pinnetje in om de gasfles in te drukken. Op naar de receptie. Shit! Om 09.00 uur pas open. Na 40 minuten wachten kan ik naar binnen. Geen gasflessen of leidinkjes … Dan maar zelf een pennetje maken. Na 30 minuten is het gelukt. Gasfles op de brander aangesloten en nu niet meer losmaken deze vakantie.

Na het ontbijt betaal ik en haal ik de kano op voor een mooi avontuurtje. Ik word verrast dat ik de kano vanaf de camping mee moet nemen, dus drie kilometer lopen met dat ding. Gelukkig zitten er wieltjes onder. Na een kilometer zweet ik me te pleuris en er komen steeds meer heuvels (12% helling!). Afijn, door buffelen … Bij het eerste huisje moet ik volgens de kaart rechtsaf. Boven op de heuvel staat zelfs keurig een bordje, ideaal. Ik sla het bospad in en moet nog een klein stukje tot het meer.

Beneden sta ik op een prachtig plekje, geweldig! Een stil, groot en verlaten meer met daaromheen een groot dennenbos. Waterlelies overal en ik ga zo als enige kanoër het meer op, prachtig! Het is even hannesen om de wielen eronder weg te krijgen, maar dan, hoppa! Daar ga ik. Genieten met hoofdletter G!

Aan het einde van het meer trek ik de kano eruit, plaats ik ‘m weer op de wielen en door naar het volgende meer. Het lopen gaat me goed af en ik sjees het volgende meer over, tot dat het laatste stuk niet uitgebaggerd is. Bah! Terug? Of hier eruit stappen? In het bos stap ik er dan maar uit en sleep de kano de heuvel op. Wat een helse klus, maar ook dat is weer gelukt . Bij het volgende meer ga ik lunchen en ondertijd eens proberen vis te vangen. Het eten smakte goed, maar helaas geen vis.

Na een lange pauze (en een stukje zwemmen om de vislijn los te maken) ga ik het meer op. Het zonnetje breekt af en toe door en ik neem de tijd om op een paar plekken nog eens een vispoging te doen. Weer niks. Dan zie ik een mooi strandje op de plek waar een houten overkapping zou zijn. IK ga weer op land en achter de bos zie ik de hut staan. Helaas bezet. Ik raak aan de praat met de Duitser en hij geeft aan dat hij weg gaat (Yes!). Ik stal m’n spullen uit, zeg hem gedag  en ga vervolgens vissen. Weer niks. Op een gegeven moment ga ik maar eens mijn avondeten klaarmaken en de macaroni vanavond smaakt zeer goed.

Zou het vissen nu wel lukken? Toch maar eens weer proberen. Na drie keer gooien voel ik wat aan de lijn trekken (dit keer geen takje) en geef er een ruk aan. Rustig binnen halen en ja hoor, mijn eerste vis! Een dikke glimlach, hartstikke trots! Plons … Nog voordat ik hem ook maar heb kunnen aanraken, floepte die van de haak af. 15 cm ongeveer. Niet slecht, het is een begin. Ik maak een kampvuurtje en ga heerlijk genieten van de avond.

Zweden 2017: Dag 3

Vandaag word ik om 07.00 uur al wakker van gespetter in het water, wilde beesten? De temperatuur is al aangenaam en het is lichtbewolkt. Ik loop naar het water om te kijken wat het is. Helaas. Een groep eenden die elkaar steeds achterna jaagt. Wellicht is dit een mooie kans om wat aan de haak te slaan, dus ik ga even vissen. Na een uurtje nog niks gevangen, dan maar weer even liggen in de hut.

Een paar uur later word ik weer wakker en het is nog heerlijk stil. Het Duitse gezin in de tent aan de andere kant zijn al vast betrokken. Ontbijten, inpakken en weer het water op. Na een paar honderd meter kom ik een mooi visplekje tegen. Ik denk dat het hier niet mis kan gaan, hier zal ik vast vis vangen. Ik ga naar de kant en begin te vissen. Helaas, ook hier na een uurtje niets gevangen. Met het zonnetje erbij was het in ieder geval heerlijk ontspannend. En weer door.

Het blijft een mooi gezicht om zo de meren over te kanoën. Er staat een fikse zuidwestenwind en ik blijf daarom zoveel mogelijk in de luwte langs de kant. Kom ik de bocht om, pats! Vol in de wind en ik word weggeblazen (ik lig vrij ondiep met de kano). Ik begin te peddelen, niet normaal. Zal Derk dit bedoeld hebben met spierpijn krijgen van het kanoën (overigens later geen last van gehad)? Ik bereik de overkant en lig weer in de luwte van het bos. Een mooie smalle doorgang onder een bruggetje door naar het volgende meer. Ik zie hier een overnachtingshut en ga eens kijken hoe dat er van binnen uitziet. Kacheltje, stapelbed (enkel planken) en een bureautje. Mooi plekje om te schuilen voor de regen.

Ik loop een stukje het bos door en zie overal bosbessen. Niet dat dit de enige plek is, overal waren al bosbessen, maar nu ga ik eens wat plukken. Een mooie hoeveelheid sprokkel ik bij elkaar en ik loop terug naar de boot. Daar pak ik m’;n hengel en probeer hier in dit meer maar eens wat te vangen. Het Duitse gezin zie ik aan de overkant kanoën en maken door de harde wind een groot rondje. Ze komen voorbij en leggen hun kano ook bij de hut aan. We maken even een gezellig praatje en ze gaan vissen. Mijn lijn zit echter voor de zoveelste keer vast in het water, dus ik ga in de kano er naar toe om de lijn los te maken. Nog even blijf ik midden op het meer wat dobberen, maar ook geen vis.

Op een eilandje stop ik om te lunchen en vervolg mijn tocht. Het is een ontzettend groot meer en midden op het meer vaar ik tussen twee eilandjes door. Een stel zit daar buiten bij hun huisje heerlijk te eten. Even zwaaien en weer door. Het meer houdt op en gaat over in een riviertje, met een klein dammetje als afscheiding. Hier moet dan vast vis zitten. Ja hoor! Een paar keer ingooien en raak! Een klein baarsje gevangen. Zo haal ik in korte tijd vier kleine baarsjes uit het water. Zeer tevreden sleep ik de kano uit het water en ga door naar het volgende meer. Onderweg begint het te regenen en trek ik m;n regenkleding aan

.

Ik moet even zoeken naar de plek om het water op te gaan en daar ga ik weer. Vol adrenaline begin ik weer te vissen. De derde ingooi… Raak! Een beste want hij trekt behoorlijk aan de lijn. Ik weet ‘m binnen te halen en met de peddel eronder til ik ‘m uit het water. Een dikke, vette baars van wel 40 centimeter. Die gaat op ’t vuur vanavond. Ik weet vervolgens nog twee vissen aan de haak te slaan. Eentje ontsnapt en de ander is een baars van 30 centimeter. Terwijl het steeds harder begint te regenen ga ik op zoek naar een goede plek om te overnachten. Links kijken op het meer, rechts kijken … Niets lijkt geschikt. De regen stort nu naar beneden en ik vind een eilandje wat volstaat voor vanavond. Ik zet snel m’n tent op, leg de spullen droog en duik de tent in. En de vis? Die heb ik tussen het opzetten van de tent en slapen gaan natuurlijk boven een vuurtje gehangen en opgegeten :).

Zweden 2017: Dag 4

Afgelopen nacht kwam de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig droog in de tent. Nu is het buiten ook weer droog. De natte spullen van gisteren hang ik op en doe heerlijk rustig aan. Brinta als ontbijt en vandaag heb ik volgens mij de juiste verhouding melkpoeder en water. Het smaakt best! Ik pak in en verlaat “mijn” eilandje.

Onderweg op dit meer nog een aantal keren dat ik de hengel uit gooi, maar het mocht niet baten. Aan het einde van dit meertje moet ik een steile helling op, maar ik word steeds behendiger met de kano. Er volgt een mooi bospad, weinig bijzonders en ga het volgende meer op. Een rustig klein meertje vergeleken met de vorige. Zodra ik weer het water uit ben, neem ik wat snacks en ga even liggen. Hierna volgt namelijk een drie kilometer lang pad (of langer) om met de kano te lopen. Wat ik nu nog niet weet, is dat dit ook weer enorm veel omhoog gaat en best steil is. Gelukkig had ik wel bedacht dat ik de wielen niet midden onder de kano moet plaatsen, maar onder mijn rugzak. Als ik de heuvels op ga scheelt het mij een hoop!

Bovenaan eet een stel Oekraïense vrienden, in legerprint kleding, en kijken raar op als ik daar met een kano voorbij kom. Ze zwaaien vriendelijk gedag en ik zwaai terug. Dan kom ik aan bij het meer “Lelången”. Halverwege staat een windhut en zou weer een ideale slaapplek zijn. Dit meer is denk ik wel de mooiste van die ik gezien heb. Niet te breed, dus je kanoet mooi “er tussendoor”, mooie rotspartijen en het warme zonnetje helpt ook mee. Na de oversteekplaats voor wandelaars (een bootoversteek) zou de hut al vrij snel in zicht moeten komen. Ik kijk links en zie niets, dus ga nog een stukje door. Nog steeds niets. Dan maar eens op de kaart kijken. Aha! Hij zit rechts, aan de overkant. Een klein pijltje had ik over het hoofd gezien. Dan weer rechtsomkeert. Nu alleen met tegenwind… Dat verneem je niet zo snel als het in de rug is.

Ik zie de hut al. Iets boven op de heuvel, aan een mooie inham. Een prachtige plek weer. Het lijkt erop dat de hut vrij is, dat zou tof zijn! Ik leg de kano op de kant en loop naar boven. Inderdaad, helemaal vrij, nice! Het uitzicht vanaf hier is overigens erg mooi! Ik pak m’n spullen uit, eet een verlate lunch en geniet van het plekje. Eigen wc, vissen, zwemmen, kleren wassen en een beetje rondhangen. Vakantiegevoel!

’s Avonds is dat gevoel echter snel weg. Ik ga nog even met de kano het water op om water te halen (ik had bedacht dat het maar van ’t midden van het meer moest komen). Ik spring iets te euforisch in de kano en daar ging ik! Natte kleding is niet zo erg, ook balen, maar dit keer had ik de telefoon ook nog los in de broekzak. Stop je ‘m elke keer als je het water op gaat goed weg … let je op zo’n moment even niet op en is ie nat. Hij lijkt niet meer te werken, dus ik bal als een stekker. Eerder naar huis of doorgaan? Morgen maar bij het inleveren van de kano even op de camping vragen als ik op de computer mag om de taxi, trein en het vliegticket te regelen voor over 4 dagen. Daarna mail ik Derk even dat ik onbereikbaar ben en of hij mij op komt pikken van het vliegveld.

Ik hang de natte kleren op. Neem nog een paar happen eten en maak me klaar om naar bed te gaan. Een hoofdstuk lezen uit het boek doet mij het ongelukje even vergeten en ik val in slaap.

Zweden 2017: Dag 5

Ik word vrij op tijd wakker, tenminste zo lijkt het. Ik pak m’n camera en check bij de instellingen hoe laat het is. Half 5… op vakantie hoor je enigszins uit te slapen… nog even liggen. Half 7, vooruit dan maar. De kano moet om 11.00 uur terug zijn en het is nog el een stukkie. Om kwart over 8 stap ik voorzichtig met blote voeten in de kano. Na een nachtje waren de sokken en schoenen nog niet droog en het tweede paar sokken had ik gisteren gewassen. Heerlijke stilte en vooralsnog een prachtige lucht. Ik had eerder op m’n telefoon al gezien dat er regen aan komt, maar nu is het nog heerlijk.

Ook tijdens dit tochtje wordt mijn gedachte bevestigd: dit is het mooiste meer! Of dat door de stilte komt, of door de afwisseling rotsen en bos, dat maakt niet uit. Verderop kom ik langs de volgende windhut, bezet. Handig een muggennet ervoor. Het valt mij overigens enorm mee. In Kalenberg is het erger met de muggen! In de hut oude bekenden, het Duitse gezin. Slaperig gaat er een hoofd omhoog en ik zwaai even. Er wordt terug gezwaaid. Ze zal wel denken, die idioot is vroeg op pad. Aangezien het hier lang licht blijft voelt het als eind van de ochtend, dus het valt mee.

Ik nader als het goed is een brug om het volgende meer te bereiken. Nee toch niet … Het is een tunnel, gaaf :). Op het volgende meertje vaar ik langs een eilandje waar twee mensen overnachten. Nee ik heb niet in de tent gekeken. Er liggen twee peddels… Een dekzeil tussen de bomen biedt een mooie droge eetplek, goede tip. De lucht is dreigender, maar dat maakt het beeld er alleen maar gaver op.

Als ik de uitstapplaats bereik zie ik een flinke heuvel waar ik de kano tegen omhoog moet trekken. Een bospad vol wortels en keien, oei… Dat bedoelen ze dus met middelzwaar. Langzaam, steentje voor steentje, ga ik omhoog. Het gaat best gemakkelijk, fijn is dat. Ik kom weer op de bekende weg richting de camping. Ondertussen reken ik nog eens de vier dagen kano huur na, het voelde niet helemaal goed. Woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag. Ja klopt! Of toch niet? Donderdag 11.00 uur, vrijdag 11.00 uur, zaterdag 11.oor. Warempel, drie dagen, want ze rekenen per 24 uur . Nou ja, ik heb m’n plan al gemaakt.

Aan de infobalie vertel ik m’n verhaal en mag de computer gebruiken. Treinticket 1, treinticket 2, vliegticket en een venster voor m’n e-mail open gezet. Hé daar kom ik niet in? Extra beveiliging aangezien er een inlogpoging is, ver van huis… Fijn die beveiliging, maar nu niet… Bevestigen dat ik het ben kan met 1. SMS naar mobiel, 2. Bellen naar mobiel of 3. E-mail naar Gmailaccount. Blijft niet veel keuze over hè? Ook bij Gmail is extra controle nodig. Via Ipad thuis is verifiëren ook mogelijk. Met de telefoon van de receptie bel ik Derk op, onbereikbaar… Nog een keer, onbereikbaar … Dan de buurvrouw, gelukt! Zij loopt even naar ons huis en klikt op de Ipad, accepteren. Ik boek m’n ticjets voor dinsdag 1 augustus. Met vandaag nog vier dagen wandelen en dan op huis aan, dat is een mooie planning. De tickets zijn geprint, ik krijg nog één dag kanohuur retour en koop een paar broodjes, kaas, een chocoladereep en ik ga weer op pad.

Het is nu 7,5 km tot aan de windhut. Dit gedeelte is toeristischer dus grotere kans dat de hutten bezet zijn. Ik volg de bordjes en ben op een mooi wandelpad door het bos. Bij de T-splitsing stop ik en neem de tijd om de kaart te bekijken. Ik heb op dit moment werkelijk waar geen idee waar ik ben. Er komen Duitsers aan, maar ook zij hebben geen idee waar we zitten. Zij moeten naar de camping en dat ik hen vertellen, maar ik moet zelf maar even zoeken. Gevoelsmatig loop ik richting het meer, de goede kant op. Ik kijk echter nar boven en zie dat ik richting de zon loop, huh? Ik weet dat ik één uur ben vertrokken, dus de zon moet ergens in de buurt van het zuiden zijn, maar ik moet richting het noorden. Op de kaart zie ik nu waar ik al vrij snel een afslag heb gemist en rechtdoor was gegaan. Maakt niet uit, zo kom ik er ook wel. Later zie ik wel hoeveel kilometer het om is (dat blijkt dus vijf kilometer extra te zijn op een route van 7,5 kilometer …).

De bospaden zijn werkelijk prachtig. Stil en verlaten en ze gaan ook door open velden. Erg mooi om te zien. Onderweg kom ik nog frambozen tegen en dat is een smaakzame afwisseling. Het wordt al eind de middag als ik de windhutten bereik. Zouden ze nog vrij zijn? De eerste niet, de tweede? Het ziet er leeg uit. Helaas … De wandelaars zaten er allemaal in. Dan door naar een mooi plekje voor m’n tent. Het spettert zachtjes en op de hoek aan het meer vind ik een grandioze plek. Snel opzetten en de spullen erin.

De regen stopt en ik ga nog even aan het water zitten. Ik maak een stoel van keien, neem m’n avondeten en sluit af met een warme chocolademelk. Heerlijk. Nog even m’n tanden poetsen en de regen begint weer. Ik duik m’n tent in en schrijf het dagverslag op terwijl ik de spetters op de tent hoor, het water hoor klotsen en geniet van het uitzicht op het meer. Tot morgen!

Zweden 2017: Dag 6

Heerlijk nachtje in de tent. Als ik de tent open straalt de zon al prachtig over het meer. Windstil en een weids uitzicht, dat maakt het zo mooi hier. Het is 6 uur en dat is mij net iets te vroeg. Om 8 uur eruit, eten, inpakken en om 9 uur op pad. Als ik tussen 1 en 2 uur aankom, ben ik vast op tijd om een hut te bemachtigen.

Bij de eerste hut zijn ze net wakker en in de tweede hut liggen ze nog in coma. Vervolgens ben ik net vijf minuten op pad en er stuift ineens een ree weg, mooi! Nu hopen dat we nog meer te zien krijgen in het bos. Het pad loopt aan de rand van het bos, langs het meer “Stora Gla”. Ik zie de overkant waar ik ergens zal overnachten. Tegelijkertijd denk ik wel dat het een heel eind lopen is, maar we komen er vanzelf. Het landschap is ondanks dat het bos blijft, steeds afwisselend. Ik moet mijn weg zelfs worstelen door struiken naar boven toe. Gelukkig staan de markeringen van de route er hoog boven. Die struiken bleken overigens allemaal jonge berkenbomen te zijn.

Goed over de helft van de dagroute neem ik even pauze. Ik eet wat noten, vul m’n fles bij en ga even zitten. Al goed 2 uur onderweg en zo’n 7 km gehad. Het tempo ligt niet zo hoog door de heuvelige bospaden, hier moet ik even rekening mee houden in de planning. Inmiddels ben ik al weer aardig op weg. Aan de overkant van het meer zie ik de plek waar ik overnacht heb. Ik loop naar de waterkant en ga op de hoek staan waar ik een groot deel van het meer kan overzien. Toch alweer een mooi stuk afgelegd denk ik bij mijzelf.

Hierna kom ik in een stuk bos uit waar complete rust heerst. Tot zover ben ik nog niemand tegengekomen vandaag, maar hier verwacht je helemaal niemand. Het lijkt er inderdaad op dat ik de enige wandelaar ben op deze route rondom het meer. De T-splitsing is in zicht. Linksaf de twee windhutten en rechtdoor het plekje ‘Dammarna’. Ik ga natuurlijk linksaf en versnel m’n tempo, want ik ben er bijna. Dat gaat goed, ondanks dat m’n voeten wel wat zeer doen door gisteren (toen ik met natte sokken en schoenen moest wandelen). Mn hakken daarentegen doen geen zeer. Vanochtend had ik er sporttape om gedaan en dat helpt vrij goed.

De eerste windhut is bezet, jammer, maar geen probleem op naar de tweede. Deze is inderdaad vrij en ik doe een vreugdedansje! Terwijl ik m’n spullen uitstal, zie ik van twee kanten kano’s aankomen. Net op tijd dus. Peinzende gezichten in de kano. Eentje gaat rechtsomkeert en de ander meert aan en zet de tent achter de hut op. Een jong Duits stel. Ondertussen hoor ik dat in de andere hut Nederlanders zitten en ik loop naar ze toe. Na een gezellig praatje vraag ik of ik hun telefoon mag gebruiken. Ik bel Derk op en geef even door waar ik ben. Hij had de mail gelezen en komt mij dinsdag ophalen, ook weer geregeld.

Bij de hut heb ik vervolgens alle tijd, maar vooral om even te rusten. Even vissen, wassen, genieten van een stuk chocolade en een middagdutje. De verwachte regen blijft helaas uit, want wat is er nou heerlijker dan genieten van een frisse bui, als jezelf heerlijk droog zit. Het is hier rustig, windstil en ook echt weer een prachtig plekje. Het meer op een paar meter afstand, kleine eilandjes met bos en natuurgeluiden. Wat wil je nog meer?

Zweden 2017: Dag 7

Ik heb goed geslapen en neem vandaag een ontbijtje in de hut. Het miezert wat en dan is dat wel zo preIk open m’n ogen en zie de zon over het meer en de eilandjes schijnen. Waar het gisteravond windstil was, lijkt het of ik nu kijk op een woeste zee. Nog even rustig wakker worden en ik maak mij klaar voor de dag. Een vrij grote wandeltocht vergeleken met de vorige dagen. Tijdens het tanden poetsen zie ik de Hollandse buren aan het ontbijt en we groeten elkaar. Daarna doe ik m’n rugzak op en ga op pad. Nu er weinig in zit, zit die steeds aangenamer.

Ik sluip voorzichtig langs de tent met de Duitsers en loop het bospad op. In no-time ben ik bij de splitsing en ga door naar het volgende stuk. Mooi heuvelachtig en op dit tijdstip sowieso ook erg rustig. In de verte zie ik in het bos wat bewegen, bingo! Ik stop en sta stil te kijken naar de ree. Hij kijkt terug en ik pak rustig m’n camera. Rustig filmen en benaderen. Al na een paar stappen gaat ie er van door. Achter de rotsen verdwijnt de ree en geeft een luide brul. Als ik erachter na ga en de rotsen over ben, is er in het hele bos geen ree meer te bekennen (achteraf bleken de filmopnames van te grote afstand te zijn helaas).

Ik vervolg m’n pad en kom nog een solo-wandelaar tegen. Gelukkig was ik eerder boven dacht ik, anders had ik dit natuurlijk misgelopen. De volgende hut ligt aan een inham van het meer en is verlaten. De wind is alleen maar meer toegenomen en de golven klotsen tegen de rotsen aan. Het wandelpad gaat nu fors omhoog en ik kom bij een uitzichtspunt, een mooi punt voor een tussenstop. Vanaf hier kijk je ver over de bossen heen en lijkt het alsof je in de bergen zit.

Het wandelen gaat gemakkelijker dan verwacht en het scheelt zeker dat ik de boel weer ingetapet heb (dit keer ook een dikke blaar onder mijn grote teen). Ik kom aan in Glava Glasbruk en aangezien dit op de kaart een redelijke plaats lijkt, verwacht ik ook ergens een cafeetje voor een heerlijke lunch. Echter staan hier alleen vakantiehuizen en is geen café te bekennen. Met m’n beste kennis van de Zweedse taal weet ik van een informatiebord wel een stukje geschiedenis te ontcijferen over dit plaatsje. Het kende vroeger een bruisend bestaan vanwege de grote glasfabriek. 38% van het glas in Zweden kwam hier vandaan. Ik loop maar door op m’n route en eet wel wat bij de hut.

Gezien het aantal boten in deze hoek van het meer, lijkt mij dit water niet meer fris om te drinken. Op weg naar boven tap ik een beetje water uit een buitenkraan in en ga verder het bos in. Al vrij snel kom ik op grote hoogte en bereik ik het meertje waar ik overnacht. De hut is reeds bezet, maar het zijn gezellige mensen om mee te praten. De tent zet ik achter de hut op en schuif aan bij het vuur. Het water is hier niet drinkbaar lijkt mij, maar deze Duitsers bieden mij een zuiveringstablet aan, ook weer opgelost. We hebben het heel gezellig en kletsen wat af. Vervolgens doe ik samen met Felix een aantal pogingen om vis te vangen, maar tevergeefs. Een Zweeds gezin komt er ook bij en zet hun tent 20 meter verderop neer. Hun zoon (4 jaar) heeft nog niet eerder in een tent geslapen en is dolenthousiast. Heerlijk om te zien. Na het avondeten toveren zij wat marshmallows te voorschijn waar o.a. ik smakelijk van geniet. We zitten nog de avond rustig om het vuur, genieten van de natuur en gaan naar bed.

Zweden 2017: Dag 8

Voor de laatste nacht deze vakantie word ik wakker in de bossen van Zweden. De zon straalt door de boomtoppen naar beneden en er is een heerlijke rust. De andere kampeerders liggen nog te slapen als ik eruit ga. Rustig pak ik wat in en maak m’n ontbijt klaar. Over 12 uur zit ik alweer in het vliegtuig op weg naar huis. Het lijkt heel ver weg, maar de ervaring leert dat zo’n dag letterlijk en figuurlijk, voorbij vliegt. Het ontbijt smaakt echter voor geen meter, bah! Wat overblijft in de pan gooi ik in het bos en neem maar wat gedroogd fruit. Straks pluk ik wel wat bessen en zoek ik een mooi plekje om het op te eten.

De spullen zijn gepakt, ik gooi m’n tas op de rug en begin aan de slotetappe. De anderen zijn inmiddels wakker en zwaaien mij uit. On the move again! Al snel begint het weer met klimmen, maar ondertussen kom ik al wel frambozen en bosbessen tegen. Veelvuldig begin ik ze te plukken en ga door op pad. Ik kom uit op een helling waar het bos enkele jaren geleden gekapt is. Nu staat er prachtige heide in volle bloei. De zon schijnt fel, erg warm, maar o zo heerlijk. Bovenaan vind ik nog meer frambozen en heb het zakje inmiddels halfvol gevuld. Als ik mij omdraai en kijk naar waar ik vandaan kom, heb ik een fenomenaal uitzicht over het gehele gebied. Op een rots neem ik mijn versgeplukte ontbijt en probeer de plekken te zoeken waar ik langs het meer heb overnacht. Heerlijk om zo’n groots uitzicht te hebben op m’n laatste dag. Vol energie vervolg ik m’n route en kom op een tweede plek waar je zo’n prachtig uitzicht hebt! Nog even genieten en de dan de laatste kilometers.

Uit het bos kom ik op de doorgaande weg. Ik heb mij voorgenomen om hier een stuk af te snijden, in plaats van de hele wandelroute te lopen, anders zou ik te laat komen voor m’n taxi. Ik kom uiteindelijk om 1.30 uur op de camping en heb nog een uur de tijd voor de taxi er is. Snel even douchen en op de computer van de camping check ik alvast in voor m’n vlucht. Aangezien ik een gezellige avond heb gehad met de Duitsers laat ik een chocoladereep voor ze achter bij de receptie, daar keken moeder en dochter erg naar uit! Even een leuke verrassing . Door de bekende taxichauffeur Bennie word ik in Arvika afgezet. Daar eet ik nog een broodje op een terras en haal een ijsje. Vanaf het plein zie ik dat de trein te vroeg aankomt en begin even gehaast door te lopen. Hij zou toch niet te vroeg vertrekken? Bij de NS weet je het maar nooit. Yes, binnen! En toen stonden we nog goed 5 minuten stil. Oké hier rijden ze wel op tijd ;).

Ontspannen lees ik gedurende de treinrit m’n boek uit. Bij Oslo maak ik mij alvast klaar om in 6 minuten overstaptijd een ticket uit de automaat te trekken en naar het juiste perron te lopen. Beetje tempo maken, maar check… Ook weer gelukt (in drie minuten)! Ik bedenk mij opeens dat ik nog een gastank in de rugzak heb zitten. Hoe kom ik daar nou weer van af? Ze zien mij aankomen op het vliegveld, dan duikt er zeker vijf man gelijk op mij af als ik dat ding bij de douane de tas uit tover. Als ik de trein uitstap zie ik al de oplossing. Ik loop rustig langs de vuilnisbakken en zonder dat iemand het ziet, hoppa… bij het restafval. Ja het hoort niet, maar dit lijkt mij nu wel het beste. Bij Norwegian kun je zelf de bagage afgeven en binnen 20 minuten sta ik alweer in de tax-free-zone.

Ik haal een heerlijke vette pizza als avondeten en loop door naar de gate. Daar raak ik aan de praat met Deborah, een Amerikaanse vrouw van 63 die in Oslo woont en nu naar Amsterdam reist om workshops te geven. Het wachten gaat snel voorbij en ik ga aan boord. Plek 10A bij het raam, dat wordt weer mooi als het weer goed is. Ik lig in een deuk als ik bij mijn plaats aankom. Overal een raam, behalve bij stoel 10A! (@*%# Nou ja, ik kan er de lol wel van inzien. Via het raampje voor mij kan ik nog een beetje gluren. Met een lege stoel in het midden zit het ook wel ruim. Een man zit daarnaast weer en komt uit Oslo, maar is opgegroeid in een klein dorpje in het gebied Vesterålen. Hij vertelt er enthousiast over en laat mij zelfs folders zien om mij over te halen om daar naar toe te gaan. We hebben mooie gesprekken en ook de vlucht gaat enorm snel voorbij. Een prachtig uitzicht over de Waddeneilanden en daarna landen we weer op de polderbaan. We kunnen ook aan de achterkant van het vliegtuig uitstappen en dat gezien de prachtige zonsondergang lijkt mij dat wel even mooi. Daarna loop ik rustig naar de bagagebanden pak m’n spullen en word opgepikt om naar huis te gaan.

In de auto praat ik uitgebreid over de vakantie en denk ik na over hoe ik het heb gehad. Ontzettend veel mooie dingen gezien en weer een onwijs mooie ervaringen opgedaan! Dit is zeker een van de pareltjes om te herinneren . Gelukkig zijn er zoveel ideeën om volgend jaar te doen. Maandje naar Zuid-Afrika, roadtrip door Oost-Europa, wandelen in Noord-Spanje, of toch naar de ruige eilanden in Vesterålen Noorwegen. Wie weet…!