Noorwegen 2016 - Hardangervidda

Noorwegen 2016: Dag 1 Schiphol - Finse

Vandaag in alle vroegte vertrokken naar Schiphol (althans voor een vakantie). Pa en ma zijn even taxi en zetten mij af op het vliegveld. Gisteravond heb ik mijzelf al ingecheckt, dus tas afgeven en door naar de douane. Even een halfuur wachten tot er een medewerker klaar zit, maar daarna gaat het erg vlot. Dus ruim 1½ uur de tijd om een paar Pokémon te vangen. Opvallend is dat ik verre van de enige ben die dat. Schiphol zit vol met Pokémonjagers :).

Het vliegtuig heeft wat vertraging, maar als ik eenmaal zit gaat de vakantie echt beginnen. Erg zonnig en een strak blauwe lucht, levert het mooiste zicht op Nederland. Een klein 'baal' momentje dat ik aan de verkeerde kant zit van het vliegtuig, anders kon ik Derk nog zien zweten in de tuin. Gelukkig zijn de beelden van Friesland en de Waddeneilanden erg mooi.

Op het vliegveld Oslo gaat alles voorspoedig. Om 13.43 stap ik in de trein naar Oslo om vervolgens gas te kopen, nog een extra sportboxer (die schuurt minder!) en een tas met schone kleding achter te laten bij het hotel.

Om 15.43 in de trein naar Finse. Het is een extreem groen landschap. Kilometers spoor schieten onder mij door en het landschap gaat over van glooiend naar rotsachtig. Een stel van in de 70 geniet ook van de beelden en naarmate het wat frisser wordt, geven ze elkaar een vest om het niet te koud te krijgen. Af en toe maak ik even een praatje met ze (dat doe ik graag) en zo tikt de tijd rustig door.

Eenmaal in Finse merk ik dat het mooie weer voorbij is: mistig en miezer. Ik trek m'n regenjas aan en loop naar mijn eerste slaapplek, aan het Finsevatnet. Al snel merk ik dat mijn bidon gevallen is en moet ik helaas even heen en weer. Onderweg zie ik al wat tenten staan, maar ik loop nog even door. Langs het pad vind ik een prachtplek tussen de rotsen. Snel de tent opzetten, even bellen met thuis en een maaltijd nuttigen. Na een lange dag smaakt het goed. Nog even genieten van het uitzicht en dan op naar bed.

Noorwegen 2016: Dag 2 Finse - Rembesdaleter

Iets na 7 uur ga ik uit bed. Het is erg mistig, maar de zon breekt al snel door. Het is al vrij warm en het uizicht is uniek! Mijn ontbijt bestaat uit Brinta, maar dan een gepimpte variant: met kaneel, rozijnen, granola en stukjes appel. Erg smaakvol! Na het eten poets ik mijn tanden met een tubetje Paradontax wat nog in huis lag. Wat een vieze rommel is dat! Blijkbaar is het ook nog 14 maanden over datum en er staat “smaakgewenning na 15 dagen”, heb ik weer … Ik pak m’n tas weer in, neem een laatste foto en rond 09.00 uur ga ik op pad.

Al snel kom ik verder op de route en tref een plekje wat nóg mooier was om de tent op te zetten, maar goed… Er komen meer mooie plekjes. Ik kom aan bij een zomerbrug, een hangbruggetje over het water. Als ik er op loop gaat die veel op en naar, des te leuker! Dan komt het echte werk, de berg op. Om de vijf minuten stop ik even om te genieten van het uitzicht. Tjah… ook stiekem om even op adem te komen, wat een slechte conditie… Na 10 dagen zal dat wel verbeterd zijn.

De ‘steenmannetjes’ zijn erg duidelijk aangegeven, ik moet nu een sneeuwhelling op. Tijdens de beklimming maak ik nog een paar mooie filmpjes, maar ondertussen begin ik erg een hekel te krijgen aan de zwaartekracht. Eenmaal boven word ik getrakteerd op een mooi uitzicht en een krachtig(e) waterval(letje). Even snacken en dan weer door. Kilometers zicht en niemand te bekennen. Ik kom aan tussen de grote witte bergen bij een meertje. Ik waan mij even op een filmset van ‘Game of Thrones’. Dan niet op een scène van Damian met één van zijn liefjes, maar in het gebied achter ‘de muur’ met de ‘wildlings’ en ‘white walkers’. Ondertussen steek ik nog een aantal sneeuwveldjes over, maar ben daar al snel op uitgekeken. Wat loopt dat onhandig. Tussen de bergen door ving ik al een glimp op van de berg “Harteigen” en zie dat daar ook aardig wat sneeuwveldjes zijn, vooruit dan maar.

Ik ga even lunchen met een fenomenaal uitzicht en neem de tijd om even languit te genieten in de volle zon. Even later komt de eerste andere wandelaar voorbij. Ook hij neemt pauze en we raken aan de praat. Hij heet Philippe en komt uit Zweden. Voor ons allebei is dit de eerste solovakantie/-wandeling. We hebben even gelachen, maar ik moet weer verder. Het gebied wordt steeds ruiger en is compleet verlaten (een paar wandelaars passeren nog wel). Een erg groot en mooi meer duikt op met verschillende watervallen daaromheen. Eindelijk zit het vele klimmen er op en kan ik genieten van vlakke / heuvelachtige paden. Bij een volgende zomerbrug neem ik even pauze. Het geweld van de stroomversnelling is mooi om te zien.

Nog zo’n 6 wandelaars komen voorbij, waaronder Philippe. Ik begin ondertussen al aardig moe te worden, maar ga nog een stukje door. Er is nog een sneeuwbrug die ik moet passeren, over een stroomversnelling. De andere wandelaars zijn mij al voorgegaan, maar ik neem het risico op instorten niet en besluit om even een stukje om te lopen. Om 18.00 uur is het wel mooi geweest. Dicht bij het pad vind ik een prachtplek aan het water. Ik ga eten, was mezelf (ijskoud!) en was wat kleren. Vervolgens ga ik rond 21.00 uur naar bed.

Moe maar voldaan, het was een prachtige dag.

Noorwegen 2016: Dag 3 Rembesdaleter - Skytjedalvatnet

Om half vijf word ik wakker, open de tent en kijk naar buiten. Het is een heldere nacht, in hoeverre je dit een nacht kunt noemen. Het zonlicht is nog zichtbaar in het noorden en aan de andere kant is een volle maan. Even wat vocht lozen en dan nog maar even slapen. Om 07.15 uur ga ik eruit, niemand te zien of te horen, enkel de bellen van een paar bergschapen. Ik ontbijt, erg taai, pak m’n spullen en ga om 09.15 uur op pad.

Mijn benen hebben nog last van gisteren, maar dat gaat al snel beter. Ik kom terecht bij een grote afdaling, erg fijn na al dat ploeteren en klimmen. Hierna volgt een steile afdaling met zicht op Rembesdalvatnet, waar ik in eerste instantie al wilde zijn. Met een paar tussenstoppen ga ik verder en zie een bordje waarop staat: Rembestaleter – Moldnuten niet begaanbaar wegens overstroming van het pad. Neem alternatieve route die aangegeven staat. Ook dat is een mooie route, maar het valt mij erg zwaar. Over een paar honderd meter klimmen, doe ik ruim 3 uur (inclusief pauze). Pannenkoeken bakken zonder aanbranden gaat lastig, maar het smaakt goed.

Eenmaal op de top ben ik wel even blij en kijk rustig rond. Ik kom nog twee wandelaars in tegengestelde richting tegen en ook wat schapen, die erg fotogeniek blijken te zijn. Ik kom met wat heuvels uit bij de hoogste top hier en heb een weids uitzicht op o.a. de Simadalsfjorden. Hoe de route verder gaat is mij onbekend. Ik zoek tot bijna een uur in alle richtingen, tot ik beneden in de verte iets zie wat op een pad lijkt. Met de harde wind en regen is dit niet echt een lekker moment. Ik bericht het thuisfront even (hier is bereik) en begin aan de afdaling. Om 19.00 uur staat de tent aan het Skytjedalvatnet, net voordat het begint te regenen. Ik heb geen trek, dus duik snel de tent in en begin met uitrusten. Morgen weer een dag.

Noorwegen 2016: Dag 4 Skytjedalvatnet – Liseth

Na ruim 11 uur geslapen te hebben word ik weer wakker, heerlijk. Mijn benen voel ik nog steeds, maar dat komt ook vandaag vast goed. Het is droog en bewolkt, maar de zon zet dit meer “het Skytjedalvatnet” in een mooi licht. Ik doe rustig aan en ga daarna op pad.

Eerst weer een leuk zomerbrugje over en dan een beklimming van een paar 100 meter. Daarna moet het een aantal uren goed te doen zijn. Ik ben blij als ik de top behaald heb, maar zie dat ik nog zeker één a twee kilometer door moet klimmen, weliswaar minder steil . Het lopen gaat prima zo en in plaats van voornamelijk rotsen, is het hier vooral drassig. Ik zet vervolgens een stap op zwarte grond, het lijkt goed, maar zak met beide voeten tot bijna aan m’n knieën erin. Bah! En dat terwijl ik de broekspijpen onlangs had gewassen… M’n voeten blijven gelukkig droog en ik ga verder naar boven. Nog zo’n paar honderd meter voor de top rust ik even, neem wat te snacken en word ik ingehaald door een jongen.

Een Noorse wandelaar die mij tegemoet komt, bevestigt mijn beeld: “It’s only a few honderd meters and then it’s only downhills.” Fijn om te horen en ik ga verder. Op de top maak ik nog even een praatje met de jongen die ook alleen wandelt. Na vijf minuten komen we erachter dat we allebei uit Nederland komen en gaan dan ook over in het Nederlands. Terwijl we praten komt een clubje met Noorse jongeren al hardlopend voorbij. Vanuit het dal zijn ze omhoog gesprint met een hoog tempo. Als ik mijn pad vervolg naar beneden, zijn zij in kilometers afstand nergens meer te bekennen. Rare jongens, die Vikingen… Volgens de Noorse man was de afdaling naar Liseth zo’n twee uur. Echter krijg ik zin in wat eten en na twee uur heb ik 2/3 afdaling gehad. Ik stop aan het riviertje met zeer groen landschap en voor het eerst wat bosjes tot 1 meter hoogte, om vervolgens wat te gaan eten.

Mijn voorhoofd gloeit en ik krijg moeilijk een hap door mijn keel. Ik besef me dat ik koorts heb en dat verklaart ook die lange nachtrust en gisteren geen zin te hebben in het avondeten. De maaltijd smaakt goed, maar ik eet niet meer dan de helft op. Ik neem nog twee tabletten Norrit om mijn lichaam wat te helpen. Eenmaal beneden bij het dorpje en de berghut Liseth zie ik het bordje naar Hedlo. Al na 100 meter is er echter geen route meer te bekennen. Ik gebruik mijn kaart en zie twee routes: één langs de autoweg omhoog en dan oversteken of een alternatief pad voorbij de brug beneden langs. Eerst probeer ik omhoog, maar na een paar 100 meter is nog steeds niks te zien. Dan neem ik maar de alternatieve route. Ik moet een stuk over rotsen omhoog klimmen, wat vrij pittig is, maar dan kom ik weer op het juiste pad terecht. Ik zie dat als ik de eerste route nog 100 meter verder was gelopen, het pad wel was tegengekomen… Het is een steil stuk en mijn water raakt op. Terug gaan is geen optie vind ik, dus buffel ik maar verder omhoog. Een klein stroompje kom ik tegen, maar dat is niet om te drinken, ‘algachtig’.

Na het steile stuk zie ik nog geen water, maar wel een regenbui die deze kant op komt. Ik vind een droog plekje (bijna overal is een drassige bodem) en zet mijn tent op. Een mooi uitzicht over het dal en leg mijn spullen in de tent. In de verte hoor ik een riviertje en loop even heen en weer om water te halen. Zo’n 400 mL drink ik in één keer op, heerlijk! Terwijl ik terugloop dartelen zo’n 20 muggen om mij heen. Met Deet ga ik de tegenaanval in, maar ze blijven hangen. Ik duik snel de tent in, sla een paar indringers (muggen) dood neer en ga om 20.00 uur ontspannen, net voordat de regen begint…

Noorwegen 2016: Dag 5 Liseth – Vivelid

Om 07.00 uur word ik weer wakker. Goed geslapen en de koorts is wat afgezwakt. Loop even de tent uit om wat vocht te lozen en ga dan weer liggen. Kijken naar de omgeving. Over het dal hangen wolken, ook op de plek waar ik vandaag naar toe moet. Verder is er alweer een vrij blauwe lucht en volgens het weerbericht twee mooie dagen. Tot nu toe heb ik denk ik wel mazzel met het Noorse weer, hopelijk blijft het zo. Ondertussen begin ik mijzelf weer aardig te ruiken en ga dan toch even naar riviertje om mij op te frissen, hoe koud dat ook is… Het ontbijt krijg ik voor de helft weg, maar het vult wel degelijk.

Om half 11 ben ik klaar om te gaan, weer een stuk klimmen. Naarmate ik hoger kom, krijg ik een steeds mooier zicht over het dal waar ik vandaan kwam. De zon brandt alweer aardig hard en om de paar minuten neem ik een slok water. Ook met deze top heb ik het zwaar, wil ik mijzelf wel zo pushen om door te gaan? Snel, door naar de volgende plek… Ik besef me dat ik meer bezig ben nu met doelen te halen, dan te genieten op dit moment. Ik kijk uit op het dal, pak de kaart erbij en kijk naar de geplande route. De beklimming van Harteigen zie ik aardig tegen op en de Trolltunga, welke ik erg graag wilde zien, ligt hier een behoorlijk stuk vandaan. Ik kies ervoor om mijn route in te korten en door te gaan naar Vivelid. Het is een bediende hut, dus er zal vast wel een heerlijk colaatje en een curryworst zijn.

Met dat in gedachten ga ik vol energie op pad. Het pad blijft lange tijd aardig vlak en gaat om de berg heen. Zo’n 100 meter lager in het dal stroomt een riviertje vrij vlot. Langzaamaan loopt het pad naar beneden en beginnen er steeds meer struiken en ook bomen te komen. Er staan nog een paar schapen op het pad en de grootste vindt mijn camera erg interessant. Beneden bij het riviertje stop ik. Anderhalf uur lang relaxen. Dit is ook de plek waar ik wat overtollig (nu ik de reis in kort) eten kan lozen. Scheelt weer een paar kilo. Zonde, maar het is het waard. Het riviertje blijf ik volgen tot de kruising Hedlo/Vivelid.

Het wordt Vivelid en de route gaat door nog meer struiken en bos. Het bospad omhoog, aan de rand van deze berg, heeft het onlangs zwaar te verduren gehad. Bijna bij elke stap moet ik wel over een omgevallen boom stappen. Op een splitsing kom ik een vriendelijk Noors stel tegen. Na een kort praatje geeft de man aan dat het nog 10 minuten naar de top is. Dit geeft weer een boost en ik zet door naar de top. Bovenaan zie ik de hut al in de verte en begin bijna net als de Noorse jongens te joggen naar beneden. Van het colaatje en de curryworst begint het water mij al in de mond te stromen. Bijna ben ik er, maar de oversteekplaats over de rivier is nog een paar honderd meter verder, vooruit, ik heb vakantie…

In de hut tref ik de eigenaar die mij het colaatje bezorgt. Helaas geen curryworst, maar eten wat de pot schaft en wel om 19.00 uur. Het menu is als volgt: consumé vooraf, rendierenvlees met groenten en als toetje Noorse ‘Multe’ bes met yoghurt. Veel beter dan curryworst! Ik vraag hem naar een goede kampeerplek en die is een stukje terug. Bij aankomst zie ik dat er een kampvuurplaats is, dus ik zet snel mijn tent op en ga hout sprokkelen.

Dan is het bijna 19.00 uur en ik fris mij even vluchtig op en loop weer naar de hut. Er is een heerlijke ‘houtwarmte’ en in de eetzaal zijn al zo’n 20 gasten. Ik schuif aan bij een Noors stel (75+) dat hier al sinds het begint komt en een Duits gezien met twee jonge kinderen. We hebben allemaal fantastische gesprekken over van alles, maar voornamelijk over het gebied. Het Noorse menu is echt verrukkelijk en er heerst een ontspannen sfeer. Na de tijd ga ik met het Duitse gezien + twee Duitse meiden nog een potje Koehandel doen, de tijd vliegt voorbij. Bij de tent steek ik nog het kampvuur aan (op 6 meter afstand van de tent) en brand alles op water maar ligt. Hier wordt het nog wel donker en met de stroming van de rivier, de sterrenhemel boven mij en een heerlijk kampvuur, geniet ik voor de volle 100%. Heerlijk, vakantie…

Noorwegen 2016: Dag 6 Vivelid – Stavali

Om 05.00 uur hoor ik een bel. Het kan de eigenaar van de hut zijn die op de pannen slaat voor het ontbijt (grapte hij gisteren) of het is een stel schapen rondom de tent. Ik gluur even naar buiten en zie drie schapen bij de kampvuurplaats staan. Ze kauwen wat overgebleven stokken op. Van de eigenaar had ik nog een potje consumé (soort soep) meegekregen en die heb ik daar ook staan. Gelukkig vastgezet tussen een paar stenen en die laten ze mooi met rust. Om 09.00 uur word ik de tent uitgebrand, kleed mij aan en eet het soepje op, heerlijk. Wel zout, dus ik neem ook gelijk veel te drinken. Met uitzicht op de kruising van twee rivieren, is dit wel een heerlijk plekje. Het is half bewolkt/zonnig, dus op zich een mooie wandeldag, teveel zon wordt al snel te heet. Ik zie nog wat smeulen in de kampvuurplaats en probeer deze opnieuw aan te krijgen. Gelukt! Binnen een halfuurtje weer net zo groot als gisteravond, leuk! Maar… nu op pad.

Het bordje Stavali wijst naar het pad omhoog, dus dat volg ik maar. Een rustige klim en onderweg vallen er veel bessen te plukken (die gisteren in het toetje zaten). Leuk en lekker om te zoeken. Ik volg de ‘steenmannetjes’ maar een rode T valt niet te bekennen. Op een top spreek ik een Noors stel. Ze hebben het erover dat ze dit oude pad erg mooi vinden. Op dat moment besef ik dat ik een verkeerde route volg. Op advies ga ik een stukje “off-road” om op een ander ‘oud-pad’ uit te komen. Het is eigenlijk een normaal pad, maar wordt niet door de toeristenvereniging aangekaart/onderhouden (staat overigens wel op mijn wandelkaart). In plaats van de beoogde 6 uur, zal de wandeling nu 7 uren duren. Het wandelt erg rustig en deze omgeving is toch weer een beetje anders. Ik kom geregeld elandenpoep tegen en blijf daardoor hoopvol om mij heen kijken. Na een poosje heb ik op de top een mooi uitzicht. De Hardangervidda ligt nog op veel plekken bezaaid met sneeuw. De berg Harteigen stijgt er duidelijk bovenuit. Ik ben toch alweer een aardig stuk dichter in de buurt dan de laatste keer dat ik ‘m zag. Toch vind ik de kortere route zonder de beklimming wel best. Heuvelafwaarts kom ik op een kruising terecht, met daarop een bordje naar Stavali. Ik sla rechtsaf, langs een paar bergstenen huisjes, met gras op het dak. Twee wandelaars uit tegengestelde richting gaan ook deze kant op.

Boven het gebied waar ik vandaan kom, hangen donkere regenwolken. Ze hangen vrij stil, maar toch heb ik het idee dat het beter is om door te lopen. De twee wandelaars, vader en dochter lijkt het, halen mij in en bij een klein waterstroompje 10 minuten later houden ze pauze. Ik raak even aan de praat en het blijken onze zuiderburen te zijn, uit Antwerpen. Ze zijn vanuit het zuiden van de Hardangervidda vertrokken en hebben dus al een hele reis gehad, ook vanaf dinsdag. De man baalt alleen van zijn schoenen, want even inspuiten bleek toch onvoldoende waterwerend te zijn bij drassige grond. Ik ga verder en kom verscheidene riviertjes tegen om te doorkruisen en ik moet even aan de Belg denken. Gelukkig heb ik droge voeten . Het pad loopt nu heuvelachtig verder en ik kom langs een groot meer. Om de 10 meter staat wel een steenmannetje met grote T, duidelijker kan niet. Na dit meer volgt nog een tweede meer ‘Lonovatnet’ en de avondzon schittert hier al mooi op. Er staan verscheidene tentjes opgesteld en ik kan wel begrijpen waarom. Toch ga ik door naar Stavali. Mocht er namelijk wel slecht weer komen, kan ik in de hut schuilen.

Terwijl het water van dit meer zich het dal in stort, volg ik nog een steil pad naar beneden. De hut kan ik al zien staan. Nog even een mooi filmmomentje en weer door. In de hut ga ik even lekker zitten, met een colaatje. In tegenstelling tot mijn kaart is het een bediende hut geworden, vast sinds dit jaar, want de geldkluis staat er ook nog. Beneden aan het riviertje zet ik mijn tent op, naast de twee tenten van een Noors gezin (die overigens ver uit elkaar staan vanwege het snurken). Ik maak een maaltijd macaroni met gehakt en tomatensaus klaar en deze smaakt erg goed. Daarna was ik mij nog even en dan is het alweer half 11 dat ik de tent in kruip. Tenminste een veilig plekje voor de muggen die om mij heen hingen. Ik kijk nog even het dal in en de doe dan de tent dicht. Het begint toch nog te regenen… Weltrusten!

Noorwegen 2016: Dag 7 Stavali – Kinsarvik

Ik heb goed geslapen en neem vandaag een ontbijtje in de hut. Het miezert wat en dan is dat wel zo prettig. Daar staat een simpel maar vers ontbijt klaar. De beheerder is heel anders dan die in Vivelid. Die was echt een gastheer en betrokken, deze lijkt er maar te zitten voor het geld. Aan tafel raak ik met veel mensen gezellig aan de praat. Vader en dochter uit Antwerpen, twee Limburgse studenten en ook een Noors gezin, die beiden ook tevens vrijwilliger zijn voor DNT. Hij weet mij mooie verhalen te vertellen over o.a. wintertochten en de techniek van het bouwen van een sneeuwgrot.

Hierna breek ik mijn tent op en begin aan de laatste, maar volgens de verhalen, mooiste etappe. Na een half uur op pad te zijn, stopt het met regenen. Het pad gaat geleidelijk aan naar beneden. Ze zeggen wel vaak “waar je mee omgaat, word je mee besmet”. Zo lijkt het dat ik een stukje van Derk heb overgenomen: de zin om weer naar huis te gaan. Vol adrenaline en energie bewandel ik de weg naar beneden, soms licht joggend. Ook dit is een mooi pad met uitzicht op een groot meer, waar het water klaar ligt om de watervallen af te stromen. Nog een paar honderd meter omhoog en dan kom ik bij de steilste helling van mijn hele route. Ik ben blij dat ik dit als eindpunt gekozen heb en niet als startpunt.

Ik hoor de eerste watervallen al razen en na zo’n 2½ uur van de start heb ik er mooi zicht op. Ik blijf de steile helling verder naar beneden volgen en kom nog steeds niemand tegen. Naarmate ik lager het dal in kom, wordt het steeds warmer. Het erg steile stuk is voorbij, wanneer ik de eerste twee watervallen gezien heb. Erg mooi, maar ik was er wat te ver weg van om ‘echt’ te ervaren. Op dit punt kom ik al wat wandelaars tegen, dagjesmensen, die bij de watervallen gaan kijken. Als ik verder loop, wordt het steeds meer bebost en de omgeving is inderdaad schitterend. Nu ik halverwege de afdaling ben, kom ik in 10 minuten meer mensen tegen, dan afgelopen week bij elkaar opgeteld. Wat een verschil. Onderaan de derde waterval neem ik een poosje rust. Ik ben weer volledig mobiel bereikbaar, dus stuur wat foto’s en filmpjes door naar het thuisfront en bel zo’n twintig minuten om van alles te vertellen.

Dan zet ik de afdaling voort. Een enkele hiker zie ik richting Stavali gaan, maar het zijn vooral dagtoeristen. Bij de vierde waterval kan ik op zo’n 10 meter afstand en deze is dan ook zeer bijzonder mooi. Even een selfie (niet te ver naar achteren stappen) en wat beeldopnames. De zon heeft inmiddels volledig de overhand genomen en ook deze 7e dag achtereen, is een prachtige dag. Het bospad naar beneden is best steil, maar vooral glibberig door de regenbui van vanochtend. Twee keer maak ik een slippertje, maar weet mijzelf snel te herstellen.

Bijna aan het einde van de afdaling raak ik met een Duits stel aan de praat. In eerste instantie over hun hond die mee is wandelen, zo zie ik Bram straks ook graag . Zij staan te kijken van mijn Duitse beheersing, toch moet dat veel beter kunnen. Ik snap het wel, want ze spreken zelf belabberd Engels (hun woordkeuze). Ze kamperen nabij Eijdfjord en bieden mij een lift aan tot waar ik wil, op die route. De camping beneden in Kinsarvik is voldoende en dat scheelt toch weer zo’n 3 km saaie afdaling over de autoweg. Ik bedank ze en wens ze een mooie vakantie verder.

Op de camping meld ik mij bij de receptie en vraag ook naar de bustijden. Morgen om 08.20 uur ga ik op weg naar Geilo en dan de trein naar Oslo. Precies zoals gepland, maar dan een aantal dagen eerder. Na het eten ga ik nog even douchen en voor een camping ziet het er vrij luxe (betegeld) uit. Ruim een half uur genieten! In de spiegel zie ik dat ik behoorlijk verkleurd ben en mij nodig moet scheren. Voor de regenbui duik in de tent in en denk na over mijn Noorse avontuur, prachtig. Stiekem… maar dan ook heel stiekem heb ik al een tweede route ingepland. Wie weet… wanneer… 

Noorwegen 2016: Dag 8 Kinsarvik - Oslo

Voor het eerst deze vakantie gaat mijn wekker. Ik blijf nog even genieten van de regen op de tent, maar moet toch beginnen in te pakken. In hoeverre het mogelijk is, pak ik mijn tas in terwijl ik in de tent lig. Daarna sleep ik alles naar de wasruimte van de camping en kan droog inpakken. Bij de Spar haal ik een vlot ontbijtje en loop naar de bus. De twee Belgen staan er ook en gaan richting Voss, ik ga naar Geilo. Het blijft een regenachtige dag, maar dat maakt niet uit. De tocht gaat rondom de fjorden en dat is een mooi gezicht. Vervolgens gaan we een tunnel in en wat daar is heb ik nog niet eerder gezien: een grote rotonde. In het midden een grote stenen pilaar van 6 meter doorsnede en daaromheen blauwe ledverlichting, erg gaaf.

De bus gaat rustig verder de berg op en in Ovre Eijdfjord rijdt hij een garage in. De buschauffeur mompelt wat, zet de bus uit en loopt naar buiten. Ik kijk de andere reizigers verbaasd aan, maar ook zij zijn verbaasd. We moeten blijkbaar overstappen naar een touringcar die buiten klaar staat. De reis gaat nu over de Hardangervidda en we passeren Liseth, waar ik een aantal dagen terug ben overgestoken. Ik zie nu dat als ik toen 100 meter verder was gelopen, het gewone pad had gevonden. In Dyrahut houdt de buschauffeur 10 minuten pauze en ik raak aan de praat met een Noor, die ook naar Oslo gaat. Hij gaat er voor twee concerten naar toe: Whitesnake en Bruce Springsteen. 

Bij het overstappen naar de trein schijnt de zon weer. Hoe meer naar het oosten, hoe beter het weer deze week. In de trein ga ik rustig slapen en laadt mijn telefoon op. De twee Limburgse jongens tref ik weer op het station in Oslo en zijn blijkbaar eerder gestopt dan gepland. Teveel spierpijn na de tocht van gisteren vertelden ze (ze hadden hiervoor ook al een week in Jotunheimen gewandeld). Ondertussen had ik nog wat recensies gelezen over het hotel waar ik naar toe ga. Niet geheel positief, dus ik bereid me maar voor. Eén nachtje dan maar en de laatste nacht elders. Het is een prima kamertje, maar niet 100% schoon. Mijn spullen die ik had afgegeven waren er nog en ik kan mij dus mooi even opfrissen (en scheren!).

Ik las over een heerlijk visrestaurant en ga die kant op “Vulkan&Fish”. Deze blijkt in een grote Foodhall te zijn en ik kijk mijn ogen uit bij de verschillende kraampjes, geweldig. Het bord mosselen met patat en verse mayonaise is erg lekker, aanrader dus! Er hangt een heerlijk sfeertje. Daarnaast zijn er zo’n 100 Pokémon spelers aanwezig en ik doe rustig mee na een week offline. Ineens heb ik bedacht hoe ik morgen Oslo ga verkennen: Oslo Pokémontour . Op mijn weg terug kom ik al daardoor door mooie kleine straatjes, met herdenkingspunten van WO2, straatkunst en andere bezienswaardigheden.

De volgende dag start met een klef broodje kipcurry een flesje ranja als ontbijt. De recensies hebben niets teveel gezegd. Ik check uit en loop naar een tweede hotel met wel goede recensies en dit is een verademing. Het is wederom een mooie dag om Oslo door te gaan en ik zie zo’n een derde deel van de stad. Aan de kade kom ik makreelvissers tegen, loop door het fort/kasteel aan de kust en ben nog in het oorlogsmuseum geweest. Het park rondom het Koninklijk Paleis is erg mooi om rond te hangen. In de avond woon ik de opnames bij van een talkshow, met als opening een interview met de gitarist van Bruce Springsteen. Daarna gaat alles in het Noors verder en kan ik het niet meer volgen, ik loop maar rustig terug naar het tweede (goede!) hotel. Het begint nu behoorlijk te regenen en baal dat ik de paraplu op de kamer heb laten hangen. Maar goed “ik ben toch niet van suiker” en loop rustig door. Op mijn kamer plof ik neer op bed, kijk nog wat Engelse series en ga heerlijk slapen, morgen weer naar huis.